27.8.14

Hogere haakkunst




De 18 toeren van I love yarn CAL 2014/2015 stage 1 zijn gehaakt.
Ik (die niet eerder zoiets haakte) vind het hogere haakkunst...
Vandaar deze onbescheiden foto;-)



25.8.14

Heilzaam haken





Het pakket van Gea was is nog niet in Nederland...
Vliegtuig gemist waarschijnlijk;-) (of toch bij de douane?)...
Maar.... zij koos hetzelfde palet als ik dus konden we toch beide aan de slag.
Gea en ik zijn bevriend sinds de middelbare school. Sinds die tijd delen we lief en leed met elkaar. Maar we hebben ook onze eigen levens, met onze van tijd tot tijd drukke bezigheden en dan zien we elkaar soms een hele poos niet. Soms een kaartje, een telefoontje.
Maar nu hebben we een nieuwe gezamenlijke bezigheid en dat is haken.

Eigenlijk ben ik niet zo'n haakster. Gea wel. Sinds ze de draad oppakte pakweg twee jaar geleden haakt ze het ene moois na het andere. Toen ik bij haar over de mystery CAL van I love Yarn las, móest ik dat Gea laten weten. Ze had toen net gehoord dat ze borstkanker heeft. Een mooie jonge vrouw van 41 jaar, sinds ruim een jaar moeder met een verlangen naar een tweede kindje. En dan díe diagnose. Zeker was dat ze haar borst zou moeten missen. Verder een hoop vragen en onzekerheden. Gea voelde er wel voor om mee te doen aan de CAL maar niet in haar eentje. En toen besloot ik samen met haar het avontuur aan te gaan.




Zij meldde ons aan en zorgde ervoor dat de pakketten naar ons werden verstuurd. En wij, wij zijn blind ingestapt. We kozen een kleur, we droegen het geld af en wachtten vervolgens ongeduldig op de bezorging van het pakket. Mijn ongeduld werd afgelopen week beloond met de komst van het garen. De kleurtjes vielen wat tegen. Minder warm dan op de foto. Veel te licht en fel naar mijn smaak. Maar dat doet er eigenlijk niet toe.
De volgende dag al toog ik met alle bollen en een haaknaald naar Gea. De eerste clue van het patroon nog gauw uitgeprint. En we zagen elkaar. Gea, inmiddels kaal als gevolg van de chemo, en ik hadden een fijne ochtend. We beseften ineens dat we niet wisten hoeveel garen we zouden krijgen, dat we niet weten hoe groot de deken wordt die we gaan haken en wanneer en hoe vaak we een nieuwe clue voor het patroon toegestuurd zullen krijgen. Eigenlijk weten we helemaal niets. Maar we weten wel dat het ontzettend leuk is om samen deze creatieve uitdaging aan te gaan. Dat het gaat om het proces. Dat het fijn is om samen te haken. Dat dat rust brengt in onze hoofden en vreugde in onze harten. Dat het ons met elkaar verbindt.




In de middag na onze gezamenlijke haakochtend hoor ik dat na mijn moeder nu ook mijn vader de diagnose kanker heeft gekregen. Drie dierbaren in heel korte tijd. Het is te veel. Tranen volgen. Maar ook dan helpt het om te haken.

21.8.14

Eindelijk....




Na lang, lang wachten arriveerde vandaag dan eindelijk het garenpakket uit Zuid-Afrika!
Helaas was de originele verpakking beschadigd en is het pakket opnieuw verpakt door de Nederlandse posterijen...
Ik hoop dus maar dat er niets ontbreekt en hoop snel een reactie te ontvangen van I love yarn op mijn vraag daarover.
Tegen de verwachting in hoefde ik voor dit pakket geen inklaringskosten te betalen.
Daar word je dan weer blij van.

Via de mail kreeg ik afgelopen nacht de eerste clue van het patroon.
Zodra vriendin Gea ook haar pakket heeft ontvangen gaan we samen van start.
Tot die tijd kan ik alvast even voelen en oefenen;-)

PS: ik ben geen super fotograaf, maar de kleuren van het garen komen echt meer overeen met die op mijn foto hierboven dan met die op de foto van I love yarn hieronder en dat vind ik dan eigelijk toch wel een beetje jammer...




6.8.14

Vakantie




We genieten van een heerlijke zomervakantie.
Vooraf had ik de jongens gevraagd tien dingen op te schrijven die ze in deze zes weken graag wilden doen.
Jongste ging ijverig aan de slag en kwam al snel met zijn wensen.
Wat opvalt is dat hij veel met zijn papa wil doen.
Ik kom er nauwelijks aan te pas.
Is dit misschien herkenbaar voor andere moeders van jongens van zeven?

Afijn.
De eerste weken is Jongste druk met voetballen. Hele dagen brengt hij door op het speelveldje achter ons huis. Met jongens en meiden van uiteenlopende leeftijden speelt hij partijtjes en hij leert er allerhande voetbaltrucjes. Bovendien gaat hij logeren, met papa op de fiets naar een camping voor een korte vakantie, en brengt hij menig uurtje door tussen bergen (technisch) lego van zijn grote broer.

Als dan na vier weken zomervakantie het merendeel van de voetbalvrienden naar de camping is en papa naar zijn werk en de legobouwsels al minstens tien keer zijn afgebroken en op een andere wijze zijn herbouwd en opnieuw verbouwd, slaat dan toch de verveling toe en kom ik ineens weer in beeld.
Ik vraag hem of hij dan nu misschien zin heeft om samen met mij dat etui te gaan maken.
Dat heeft hij!
En daarmee doet hij zijn moeder een groot plezier!








We pakken het boek "vilten met kinderen" van Christel Dohm erbij.
Daarin staat de werkbeschrijving voor een rond etui met rits.
Ja, die wil hij maken!
We pakken alle materialen die we nodig hebben en gaan buiten aan de slag.
Vastberaden kiest Jongste drie kleuren.
Hij legt zelf de wol. Over het patroon hoeft hij maar kort na te denken.
Voortvarend gaat hij te werk.
Ondertussen kwebbelt hij vrolijk over van alles en nog wat.
Het vilten doen we samen.
Al gauw is zijn lap vilt klaar en laat hij het glunderend aan grote broer en papa zien.

Als de lap gedroogd is, gaan we samen naar de winkel om een rits te kopen.
Hij is vastberaden dat de gele zijde van de lap buiten moet.
De winkelmevrouw biedt hem een bijpassende gele rits aan.
“Neehee dat is niet mooi...”
“Een mooie blauwe dan?” is haar volgende suggestie.
“Nee”, roept jongste. “Ik wil oranje!”
Heerlijk die vastberadenheid;-)





Weer thuis zet ik het etui voor hem in elkaar.
Jongste is trots en blij met het eindresultaat.
“Niemand in mijn klas heeft zo'n etui mama!” roept hij uit.
En dat is waar.
Het etui is nog leeg.
Na de vakantie, als Jongste start in de tweede klas, komen er mooie potloden in.
Gelukkig duurt dat nog een poosje....