6.8.14

Vakantie




We genieten van een heerlijke zomervakantie.
Vooraf had ik de jongens gevraagd tien dingen op te schrijven die ze in deze zes weken graag wilden doen.
Jongste ging ijverig aan de slag en kwam al snel met zijn wensen.
Wat opvalt is dat hij veel met zijn papa wil doen.
Ik kom er nauwelijks aan te pas.
Is dit misschien herkenbaar voor andere moeders van jongens van zeven?

Afijn.
De eerste weken is Jongste druk met voetballen. Hele dagen brengt hij door op het speelveldje achter ons huis. Met jongens en meiden van uiteenlopende leeftijden speelt hij partijtjes en hij leert er allerhande voetbaltrucjes. Bovendien gaat hij logeren, met papa op de fiets naar een camping voor een korte vakantie, en brengt hij menig uurtje door tussen bergen (technisch) lego van zijn grote broer.

Als dan na vier weken zomervakantie het merendeel van de voetbalvrienden naar de camping is en papa naar zijn werk en de legobouwsels al minstens tien keer zijn afgebroken en op een andere wijze zijn herbouwd en opnieuw verbouwd, slaat dan toch de verveling toe en kom ik ineens weer in beeld.
Ik vraag hem of hij dan nu misschien zin heeft om samen met mij dat etui te gaan maken.
Dat heeft hij!
En daarmee doet hij zijn moeder een groot plezier!








We pakken het boek "vilten met kinderen" van Christel Dohm erbij.
Daarin staat de werkbeschrijving voor een rond etui met rits.
Ja, die wil hij maken!
We pakken alle materialen die we nodig hebben en gaan buiten aan de slag.
Vastberaden kiest Jongste drie kleuren.
Hij legt zelf de wol. Over het patroon hoeft hij maar kort na te denken.
Voortvarend gaat hij te werk.
Ondertussen kwebbelt hij vrolijk over van alles en nog wat.
Het vilten doen we samen.
Al gauw is zijn lap vilt klaar en laat hij het glunderend aan grote broer en papa zien.

Als de lap gedroogd is, gaan we samen naar de winkel om een rits te kopen.
Hij is vastberaden dat de gele zijde van de lap buiten moet.
De winkelmevrouw biedt hem een bijpassende gele rits aan.
“Neehee dat is niet mooi...”
“Een mooie blauwe dan?” is haar volgende suggestie.
“Nee”, roept jongste. “Ik wil oranje!”
Heerlijk die vastberadenheid;-)





Weer thuis zet ik het etui voor hem in elkaar.
Jongste is trots en blij met het eindresultaat.
“Niemand in mijn klas heeft zo'n etui mama!” roept hij uit.
En dat is waar.
Het etui is nog leeg.
Na de vakantie, als Jongste start in de tweede klas, komen er mooie potloden in.
Gelukkig duurt dat nog een poosje....


2 opmerkingen:

  1. Leuk om te lezen. Mijn zoon voetbalt ook graag, maar alle kinderen hier lijken op vakantie te zijn. Ze zijn nu veel aan het loomen. Mooi etui is het geworden! En inderdaad uniek.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Een eigen etui, helemaal zelf gemaakt, waar zeker geen tweede van is, helemaal goed! :-)
    Warme groetjes, Ineke

    BeantwoordenVerwijderen