Lappenmand

 

 

Net als de halve (zo niet het merendeel van de) Nederlandse bevolking heb ik momenteel last van een hevige verkoudheid. Mijn hoofd zit vol snot en narigheid. Met zo´n zwaar hoofd is het lastig wolwerken. Toch moet er iets op dat gebied geïnitieerd worden want wat moet een ziekig wolmens anders? Op de bank zitten met niks is geen optie. Wolwerk maakt per slot van rekening dat een wolmens zich beter voelt. Maar dat hoofd wil en kan niet zoveel deze dagen. Een Clapo-Ktus sjaal breien bleek te hoog gegrepen. Dat werk moet wachten tot betere tijden. Rillerig op de bank kwam de behoefte aan een warme deken op. Die oude slaapzak doet voor nu even dienst maar een echte woldeken is toch het beste voor een ziekig wolmens. Het kan geen toeval zijn dat in mijn wolkamer een bak vol plantaardig geverfde wolletjes bedelt om aandacht. Mooi materiaal voor een lappendeken. En dus brei ik vierkantjes. Naald vijf, twintig steken, dertig toeren, tricotsteek. Kleur na kleur. Dit is wat mijn hoofd aankan en wat mijn hart verblijdt! De ene na de andere lap komt van mijn hand. Om mij heen ontstaan kleurige stapeltjes. En in mijn hoofd verdringen de beelden van een warme, vrolijk gekleurde lappendeken het zware snotgevoel. Wol, een prima medicijn!