Eindelijk aan het weven

Eindelijk ben ik aan het weven. Op David! Er ging nog wel een hele geschiedenis aan vooraf. Lees maar:

Op nieuwjaarsdag moest David eraan geloven. Oudste en ik hebben hevels zitten tellen, deze verdeeld over de schachten en bedacht hoe de schering op David overgebracht moest worden. We zagen het helemaal zitten en begonnen vol vertrouwen aan de klus. Handboek erbij en aantekeningen paraat die ik had gemaakt na het lezen van zijn beschrijving. Hoe het gebeurde weet ik niet, maar in no-time waren wij Het Kruis kwijt! En wat begin je zonder Kruis? Niets als ik al die handleidingen mag geloven. Dus opnieuw een schering maken. 

eerste poging hevels doorrijgen

draden zitten achter niet over de scheerboom!

Nieuwe dag, een nieuwe poging. We beginnen vol goede moed. En het gaat ook, maar allemaal net even anders als in de handleiding. Toch gaan we door. Als we dan na een lange dag alles (met een eigen interpretatie) volgens het boekje hebben gedaan en ik denk te kunnen gaan weven, blijkt dat er nauwelijks een sprong is. Schrik. Hoe kan dat? We bedenken van alles. Verstellen ook van alles. Overtollige schachten en hevels worden verwijderd. De vier benodigde schachten recht opgehangen. Voor het naar bed gaan kijkt mijn lief nog even met een technisch oog naar ons werk. En dan (het is inmiddels al ver na middernacht) komen we tot de conclusie dat die draden toch over dat ene balkje aan de achterzijde van het getouw hadden moeten lopen. Aha, dát is dus de scheerboom, en die twee andere zijn kettingbomen. Gelukkig kan ik er hard om lachen. Nu de diagnose bekend is, maken we vlot een stappenplan om het euvel te verhelpen.

Na een korte nacht met goede zin verder. Oudste gniffelt als hij hoort van onze misser. Terwijl jongste op het kinderweefraam al vrolijk meters maakt, starten mijn lief, oudste en ik onze reddingsoperatie. We draaien de schering helemaal op de doekboom, maken dan achter de boomlat los en leiden de schering over de scheringboom opnieuw naar de kettingboom. Opnieuw opbomen en dan wordt duidelijk waarom het zo belangrijk is dat de ketting over de gehele breedte gelijkmatig wordt opgeboomd. Wij namen dat niet zo nauw en nu blijkt dat dat plaatselijk slappe draden oplevert. Gelukkig verzint mijn lief een handig trucje om de boel te verhelpen.

mijn lief werpt een technische blik

We halen het riet van het andere weefgetouw uit zijn kantoor en plaatsen dat op de scheerboom. Terwijl mijn lief de boel stevig installeert met lijmklemmen haal ik bij de doekboom de ketting los. Vervolgens trekken we de draden door het extra riet en om een koperbuisje, zodat de lussen van de ketting om de boomlat aan de kettingboom kunnen blijven. Het riet heeft dezelfde maat als het riet van David dus nu kunnen we de ketting heel gelijkmatig over de weefbreedte verdelen zonder alles los te hoeven halen. Terwijl we met deze operatie bezig zijn, komen andere missers aan het licht. Zo is bij het doorrijgen van de hevels ergens iets mis gegaan en bepaalde draden blijken te zijn gekruist. We herstellen alles. Het opbomen verloopt goed, ik bind de boel daarna opnieuw aan en dan kan eindelijk een nieuwe weefpoging starten.

hier is de ketting mooi verdeeld

ketting voor nog opnieuw aanbinden...

Al snel blijkt dat het weefsel heel open en lang niet zo mooi wordt als het proefje op het kinderweefraam. Daar heb ik het met een kam goed in elkaar kunnen drukken maar op David kan ik niet zo hard aanslaan. Na wat uitproberen pak ik uiteindelijk een fijner gesponnen Pommerse draad. Inmiddels heb ik hiermee een aantal avondjes zitten weven en is mijn lap al zo'n 70 centimeter lang. Ik trapte eerst een visgraat. Toen ik gisteren aan een nieuwe streng wol moest beginnen en bleek dat de draad daarvan aanzienlijk fijner was dan die van de eerste twee, ben ik maar een beetje gaan variëren. Ik heb nog anderhalve streng wol in voorraad en ben erg benieuwd wat het uiteindelijk wordt. Zeker is dat het een zeer leerzaam proces is! Later meer! 

en zo ziet het er nu uit...

wat dit zal worden?