Grenzen verleggen

Ik hou er wel van om mijn grenzen te verleggen. Eens verder te kijken dan het bekende. En daarom veranderde ik rigoureus mijn onderwerpkeuze voor de eindscriptie van de handwerkopleiding. Geen onderzoek dus naar de kwaliteit en verwerking van de vachten van het Drents Heideschaap. En ook geen betoog waarom wolspinnen ook tegenwoordig nog zo nuttig kan zijn. Zelfs de kunst van het spinnen laat ik voor wat het is. Niet omdat ik al deze onderwerpen niet meer interessant vind of er geen pagina's over vol zou kunnen schrijven. Integendeel. Nee, het is omdat ik gegrepen ben door iets anders. Omdat ik mezelf extra wil uitdagen en niet de makkelijke weg wil gaan. Het onbekende roept. En ik ben ervan overtuigd dat het zo moet zijn. Ik zie het als een kans. En ik grijp die kans maar wat graag. En daarom zal mijn eindscriptie gaan over de kracht van de kruissteek. Over borduren dus.

Borduren heeft eigenlijk nooit mijn interesse gehad. Even afgezien van die periode in de vorige eeuw waarin ik wel eens wat tafereeltjes heb geborduurd en zelfs nog een serieuze poging heb ondernomen om een letterlap van beertje Paddington te vervaardigen. Die tafereeltjes maakte ik ook echt af en hangen nu bij mijn schoonouders aan de wand. Beertje Paddington ging naar de kringloop, na jaren onafgemaakt in een doos te hebben gezeten. Als ik aan borduren denk, denk ik aan dat werk van toen en - hoe zal ik het omschrijven - dat staat nu zo ver van mij.

Maar mijn interesse werd opnieuw gewekt bij de borduurles van laatst. Want, borduren is veel meer dan wat ik toen deed. En na een gesprekje met haar over het borduren in haar vierde klas, was er die vonk... en kwamen de vragen. Waarom borduur je met vierde klassers? En hoe doe je dat? En vooral wat borduur je? En wat doet borduren met een mens? En.... Nieuwsgierig ga ik op zoek naar de antwoorden. De Edda, vertelstof voor vierde klassers haalde ik uit de ouderbieb van school. Ik kocht een grote lap om mijn eigen omslag te maken voor de scriptie. Gisteren beschilderde ik die met textielverf. Want, zo leerde ik van haar, ook als er niet zoveel op geborduurd is, ziet de lap er aan het eind van het schooljaar tóch leuk uit! En bovendien is het veel leuker borduren met zo'n gekleurde lap in handen. Zojuist scharrelde ik wat materialen op in mijn wolkamer. De dozen met keurig gerangschikte borduurgarens kwamen mij dit voorjaar toe via een heel lieve dame die ik via marktplaats heb ontmoet. De boeken kocht ik eerder bij kringloopwinkels. Ongetwijfeld komen ze van pas bij dit nieuwe handwerkavontuur. Het is misschien een beetje off topic (aangezien het geen wolwerk is) maar de komende tijd zal ik hier vast eens verslag doen van mijn steekjes stapjes in borduurland. Daarom voeg ik een nieuw labeltje toe aan de bestaande reeks. En tussen de bedrijven door spin ik mijn met walnoten geverfde wol en haak ik verder aan dit project. Maar daarover een andere keer meer!