25.8.14

Heilzaam haken





Het pakket van Gea was is nog niet in Nederland...
Vliegtuig gemist waarschijnlijk;-) (of toch bij de douane?)...
Maar.... zij koos hetzelfde palet als ik dus konden we toch beide aan de slag.
Gea en ik zijn bevriend sinds de middelbare school. Sinds die tijd delen we lief en leed met elkaar. Maar we hebben ook onze eigen levens, met onze van tijd tot tijd drukke bezigheden en dan zien we elkaar soms een hele poos niet. Soms een kaartje, een telefoontje.
Maar nu hebben we een nieuwe gezamenlijke bezigheid en dat is haken.

Eigenlijk ben ik niet zo'n haakster. Gea wel. Sinds ze de draad oppakte pakweg twee jaar geleden haakt ze het ene moois na het andere. Toen ik bij haar over de mystery CAL van I love Yarn las, móest ik dat Gea laten weten. Ze had toen net gehoord dat ze borstkanker heeft. Een mooie jonge vrouw van 41 jaar, sinds ruim een jaar moeder met een verlangen naar een tweede kindje. En dan díe diagnose. Zeker was dat ze haar borst zou moeten missen. Verder een hoop vragen en onzekerheden. Gea voelde er wel voor om mee te doen aan de CAL maar niet in haar eentje. En toen besloot ik samen met haar het avontuur aan te gaan.




Zij meldde ons aan en zorgde ervoor dat de pakketten naar ons werden verstuurd. En wij, wij zijn blind ingestapt. We kozen een kleur, we droegen het geld af en wachtten vervolgens ongeduldig op de bezorging van het pakket. Mijn ongeduld werd afgelopen week beloond met de komst van het garen. De kleurtjes vielen wat tegen. Minder warm dan op de foto. Veel te licht en fel naar mijn smaak. Maar dat doet er eigenlijk niet toe.
De volgende dag al toog ik met alle bollen en een haaknaald naar Gea. De eerste clue van het patroon nog gauw uitgeprint. En we zagen elkaar. Gea, inmiddels kaal als gevolg van de chemo, en ik hadden een fijne ochtend. We beseften ineens dat we niet wisten hoeveel garen we zouden krijgen, dat we niet weten hoe groot de deken wordt die we gaan haken en wanneer en hoe vaak we een nieuwe clue voor het patroon toegestuurd zullen krijgen. Eigenlijk weten we helemaal niets. Maar we weten wel dat het ontzettend leuk is om samen deze creatieve uitdaging aan te gaan. Dat het gaat om het proces. Dat het fijn is om samen te haken. Dat dat rust brengt in onze hoofden en vreugde in onze harten. Dat het ons met elkaar verbindt.




In de middag na onze gezamenlijke haakochtend hoor ik dat na mijn moeder nu ook mijn vader de diagnose kanker heeft gekregen. Drie dierbaren in heel korte tijd. Het is te veel. Tranen volgen. Maar ook dan helpt het om te haken.

5 opmerkingen:

  1. Pff, wat heftig bij elkaar, hoorde je verhaal van je vader vrijdag al. Heel veel sterkte, zoveel ineens.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Jeetje Titia, je krijgt wel dreun op dreun. Allebei je ouders kanker, dat is wel heel heftig. Fijn dat het handwerken je helpt om je er een beetje doorheen te slaan. Héél veel sterkte, ook voor je ouders en Gea.
    Liefs,
    Paula

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Och arme, wat een verdriet. Wat heerlijk voor je vriendin om jou als vriendin te hebben. Ik wens je heel veel sterkte, en laat die tranen maar stromen, dat hoort bij zoveel slecht nieuws.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Potverdikkie, wat een naar nieuws allemaal! Sterkte!
    Groetjes Severine

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Martina28.4.16

    Herkenbaar.... wat een verdriet allemaal, en dan kan haken je helpen. Soms is het tranen met tuiten huilen of je bent zo van slag dat je fouten gaat maken en steken of zelfs hele toeren moet uithalen, maar altijd werkt het therapeutisch.
    Heel veel sterkte, en veel haaktroost gewenst.

    BeantwoordenVerwijderen