Leesvoer

Sinds het wolspinnen in mijn bestaan is gekomen, heb ik aanverwante verzameldriften. Zo begon ik met het verzamelen van kaarten met schapen erop (klik voor een impressie van de toen nog bescheiden collectie). En ook boeken met schapen kan ik niet laten liggen. Kinderboeken dan met name. Het leuke ervan vind ik dat ze, naast prachtige illustraties, vaak een boodschap bevatten. Over het leven. Het leven van ons, mensen. Klein en groot.

Van de kleuterjuf van jongste kreeg ik "Het blauwe schaapje", geschreven door Marianne van Albada. Een prachtig handgeschreven boekje met mooie tekeningen. Het gaat over een lammetje dat blauw geboren wordt. De andere schapen vinden het maar raar, zo'n blauw schaapje....dat bestaat toch niet? Het schaapje voelt zich niet geaccepteerd en trekt de wijde wereld in. Herhaaldelijk wordt het teleurgesteld in ontmoetingen met andere dieren. Maar op een dag komt het op de hei een kudde schapen tegen met een herder erbij. En die herder is juist blij met dat blauwe schaapje want nu kan hij ook blauwe sokken breien. Het schaapje blijft bij de kudde en is heel gelukkig omdat de herder hem mooi vindt zoals hij is....een schaap met blauwe wol. Hij bestaat echt!

Het boek "Lammetje waar ben je?" kocht ik omdat ik helemaal weg ben van de prachtige schilderingen door Ruth Elsässer. Mooi hè, vinden jullie ook niet?

In "Kleine Ezel en het zwarte schaapje" maakt Kleine Ezel met zijn vriendje Jakkie de tent van Feestvarken stuk. Ze geven het zwarte schaapje daarvan de schuld. Want, "als Schaapje het heeft gedaan, hoeft Kleine Ezel niet bang te zijn dat Feestvarken en Rendier boos op hém worden". De volgende dag zien de twee in dat dit niet goed is en biechten alles op...
En zo heb ik er nog één met versjes, één over klikken, delen en een boek met alleen maar plaatjes over een schaap dat zijn wol verft, zich scheert, daarvan draadjes laat spinnen en van de gesponnen wol iets breit voor een dierbare vriend.....

Mijn nieuwste aanwinst vond ik vandaag in de brievenbus. Een aankoop van marktplaats. Het gaat over het verwerken van wol: Moedertje Brei van Uri Orlev. Een ontroerend en tijdloos sprookje:

Op een dag kwam een heel oud moedertje in een klein stadje waar ze niemand kende. Ze had geen huis, en kind noch kraai. Maar ze kon heel goed breien. Dus breide ze. Een paar slippers om te beginnen, een bed, een vloerkleed en tenslotte een huisje daaromheen. Daarna breide het moedertje een jongen en een meisje. De kinderen gingen naar school. Maar ze werden geweigerd om hun wollen velletje. Toen breide het moedertje een helikopter en reisde naar de president. Ook hij weigerde. Moedertje Brei reisde terug naar haar huis, haalde al haar breiwerkjes uit en ze vertrok even plotseling als ze gekomen was....
Maar gelukkig had het moedertje haar kluwentjes wol bewaard, zodat ze altijd nog ergens, waar de mensen aardig zijn, opnieuw kan beginnen.

Het verhaal en de tekeningen vind ik geniaal. Ik hoop dat het een grote inspiratiebron zal zijn voor mijn aanstaande eersteklasser die volgend schooljaar zal leren breien...